Vanmiddag werd mij de vraag gesteld of ik deze periode als extra zwaar ervaarde en ik antwoorďde met “Ik weet het eigenlijk niet zo goed.” Mijn moeder stelde mij die vraag en omdat mijn antwoord klonk alsof ik totaal niet geluisterd had naar haar vraag, vroeg ze mij ook of ik wel wist waar ik antwoord op gaf.
Natuurlijk wist ik dat (niet zo natuurlijk, want ik luister eigenlijk bijna nooit naar mensen, want korte spanningsboog), maar ik wist op dat moment echt niet of ik de huidige situatie als extra zwaar beschouw. Afgelopen week had ik het 2 dagen heel moeilijk met acceptatie, omdat de situatie veel meer teweeg brengt dan alleen de gezondheid. Om dat gevoel helemaal uit te pluizen, besloot ik een eigen mening te vormen. Achteraf gezien bleek dat geen goed idee, want als ik eenmaal dacht dat ik wist hoe het zat, sprak ik de volgende dag wel weer iemand anders die ook met een kern van waarheden kwam. Conclusie… Ik was nog meer in de war en raakte nog meer van streek. Omdat dit niets bleek uit te halen, liet ik het maar even voor wat het was.
Je gaat er toch niet achter komen van het hoe en waarom, dus waarom zou ik me er dan druk over maken. Uiteindelijk bleek dit de weg naar acceptatie te zijn, want toen ik donderdag van het werk naar huis reed en besloot om naar een zomers deuntje te luisteren, wist ik ineens weer wat het leven nog meer te bieden heeft dan al die dingen die wij momenteel niet kunnen doen. Dit wil trouwens niet zeggen dat ik niet baal dat ik volgende week niet naar het concert van Danny Vera kan gaan of straks in mei naar Dauwpop… Dat vind ik nog steeds heel erg jammer. Tegelijkertijd weet ik ook dat als ik doe wat er van mij gevraagd word, en met mij vele anderen, wij eerder weer onze zinnen kunnen verzetten op een terras of ons uitzinnig kunnen gedragen op een festival. Wel of niet eens met Mark Rutte (en zijn team), dit lijkt mij wel de weg naar succes. De situatie is bikkelhard, maar ik (de autist) ga wel bikkelhard werken om succes te boeken. 😉
Lieve ik
